Na 3 jaar, terug in Libanon

Afgelopen woensdag na een enerverende vlucht, vanwege de vakantie drukte, dan eindelijk gearriveerd op Beirut Rafik Hariri International Airport.

We hebben zaterdag na vier keer op en neer te zijn gereden van Tyre naar Beirut dan eindelijk onze incomplete en gehavende bagage op ons logeeradres weten te krijgen (met dank aan Alitalia).

We hadden een gedeelde vlucht, het eerste gedeelte tot Rome vlogen we met KLM ,..werkelijk ondanks de drukte op Schiphol perfect georganiseerd. Na aankomst op de luchthaven van Rome verliep alles anders het werd een “Catastrofe” onvriendelijke, niet service gerichte medewerkers etc. ik zal  jullie de details besparen, de vlucht naar Beirut uitgevoerd door Alitalia was niet anders.

Aangekomen op Beirut waren de voortekenen niet hoopgevend, de bagagehal was gevuld met wel honderden koffers die, die dag waren gearriveerd uit Rome en die eigenlijk behoorden bij de vluchten van de dag ervoor.

Na anderhalf uur wachten op onze bagage zijn we na wat formaliteiten toch maar vertrokken er stonden immers mensen op ons te wachten. Na begroeting door Noble (waarover in volgende blogs meer) zijn we op weggegaan naar Tyre, maar niet zonder eerst even gestopt te zijn in Khalde (voorstadje van Beirut) Om bij Pierre even wat water/frisdrank en enkele flesjes “Almaza” te kopen voor onderweg.

De terugkeerreizigers zijn bekend met deze plek omdat we daar ook altijd met de bus, om dezelfde reden stoppen.

Kortom we zijn in Tyre, we hebben onze (gedeeltelijke) bagage, we hebben persoonlijke vrienden en kennissen bezocht, de cadeaus, voor zover nog aanwezig in onze bagage uitgedeeld en dan kan ik morgen beginnen aan de voorbereidingen voor de jubileum terugkeereis die gepland staat in mei 2017 van Stichting “Weerzien met libanon”.

Tot zo,

Chris Laarhoven

Mijn Laatste Blog uit Libanon (2013)

Over 10 dagen is het zover, we keren terug naar Libanon, welliswaar tijdelijk (maand) maar goed, lang genoeg om de vrienden en contacten van toen te bezoeken.

De “oude” Blog volgers herinneren zich nog wel dat ik voor dat er een groep WML reizigers arriveerde, ik een grote en een kleine voorbereidings ronde maakte door ons hele gebied. Dit om de lokale partijen te informeren over onze komst en afspraken te maken over de DO’s en DONT’S .

Welnu, ik zal het jullie maar vertellen, ik ga nu ook een grote voorbereidingsronde doen, deze keer voor de komende teugkeerreis in Mei 2017.(waarover binnekort meer)

Ik ga ook deze keer een Blog bijhouden die via deze site te volgen is en om de draad weer op te pakken hierbij mijn laatste Blog uit 2013.

The beach

Het leven van alledag gaat ondanks de slechter wordende situatie gewoon verder.

Het strand seizoen is al weer 2 weken geopend en dat betekent dat er weer een veertigtal strandtentjes zijn opgebouwd. De lagere scholen hebben vakantie en voor de hogere klassen begint de zomer vakantie over een week en duurt dan tot eind september.

Daar Tyre het enige grote publieke strand heeft in het Zuiden wordt dit strand ook erg druk bezocht, ieder dorp uit het Zuiden heeft zijn eigen strandtent welke herkenbaar is aan de naam borden boven de strandtenten.

Wij zitten meestal bij Ali uit Kafra zijn strandtent wordt geflankeerd door de strandtent van Qana en Jibal al Butm ieder jaar kom je er dezelfde mensen tegen en het is er reuze gezellig.

Van de week was ik bij Ali en vroeg hem wat hij van het seizoen verwachtte, hij vertelde mij dat hij hoopte dat hij en zijn collega’s “Inshala” het seizoen konden afmaken want in 2006 hadden zij alles al verloren door de oorlog.

de voortekenen voor dit seizoen zien er ook niet al te florissant uit maar zoals jullie op de foto zien zijn er altijd optimisten.

Tot zo,

Chris Laarhoven

 

 

Afscheid van Libanon 2013 (Open Brief)

Met deze laatste open brief nam ik in oktober 2013 afscheid van Libanon en van onze “Oude Website”

“Afwikkelen”

Over enkele dagen is het zover, ik keer samen met Fatima terug naar Libanon, eigenlijk een routine reis, maar deze keer omgeven met sentimenten en emoties.
Nathalia (onze dochter) blijft in Nederland, ik ga terug om de verhuizing af te wikkelen en Fatima gaat terug om het basisexamen inburgering af te leggen bij de Ambassade in Beirut. Ik zal na 8 dagen terugkeren naar Nederland en Fatima moet in Libanon de uitspraak van de Immigratie Dienst afwachten alvorens zij zich bij ons kan voegen.

We hebben er zeven en een half jaar opzitten in het land dat ons individueel en als gezin gevormd heeft.

Net na de moord op president Hariri in 2005 begonnen we met het organiseren van terugkeerreizen, in die periode kwam ook Yasser Arafat te overlijden. Ik was toen in Saida, het leek er wel oorlog. Ook zagen we hoe de Syrische troepen Libanon onder internationale druk moesten verlaten. Indertijd konden we vanwege de oorlog in 2006 tijdelijk geen reizen organiseren, om vervolgens na de oorlog de boel weer op te pakken.

Ook hebben we mooie dingen meegemaakt, zoals de aankomst van de KDC -10 van onze koninklijke luchtmacht vol met geneeskundig materiaal voor het Hiram ziekenhuis, dat hiermee medische hulp levert aan de bewoners van ons voormalige uitzendgebied.

Als ook het initiëren en organiseren van de eerste Nationale dodenherdenking in Libanon i.s.m. met de Nederlandse Ambassade en de Defensie Attache.

Momenteel gaan we bekijken hoe we net als in 2005 vanuit Nederland de terugkeerreizen gestalte kunnen geven, in samenwerking met onze partners en sponsors, het Veteranen Instituut ´Checkpoint´ de ´BNMO´ en de ´Basis´.

Enkele zaken staan reeds in de steigers, namelijk de aankomende terugkeerreis in  mei met speciale dodenherdenking in Tyre, een grote reünie van terugkeerreizigers (later in 2014), waar ik een groot gedeelte van de 400 Veteranen met aanhang die deelgenomen hebben aan deze reizen hoop terug te zien.

Voor verdere berichtgeving uit Libanon heb ik Fatima bereidt gevonden als speciale correspondent op te treden. Zij zal bewapend met camera en memorecorder blijven berichten vanuit Tyre en omstreken, deze belevenissen zijn te volgen via de blog op www.weerzien-met-libanon.nl

Rest mij nog af te sluiten met de woorden van de Aalmoezenier P.H. Raaymaakers die hij bij zijn afscheid van Libanon in de ´Dubbel Vier´ van 23 Jan. 1982 (03-46) schreef.

Vaarwel nu, Libanon

Ik heb stierlijk van je gebaald

En mateloos van je genoten……..

Chris Laarhoven

“Lebanon, I remember every day and every moment, and I am proud to have served you”

“Lebanon, I remember every day and every moment, and I am proud to have served you”

“Erkenning”

(feit dat iets wordt gezien en toegegeven)

Vanmiddag werd ik gebeld door een journalist die iets wilde schrijven over Libanon Veteranen, dit met het oog op de naderende Nationale Veteranendag en omdat we als “jonge Veteranen” regelmatig het nieuws halen.

Is het niet omdat onze uitzending onder de vlag van de Verenigde Naties in het algemeen werd afgedaan als een “Vakantie Missie” dan is het wel over het feit dat er in verhouding tot andere Missies een groter aantal Militairen uit Libanon terugkwam met een Post Traumatisch Stress Syndroom.

Nu zijn ‘we’ weer in het nieuws omdat er mogelijk een schade- vergoeding aan beschadigde Libanongangers gaat worden uitgekeerd en dat na bekendmaking hiervan in de pers, er tientallen Libanongangers extra zich melden bovenop het aantal van ongeveer 300 die zich al aangemeld hadden bij een Advocaat, hetzij collectief of individueel, om de gederfde extra schade te verhalen op Defensie.

De journalist gaf aan vernomen te hebben dat er mogelijk een tweedeling tussen de ‘gezonde’ Libanon Veteranen en de in hun ogen ‘al dan niet’ getraumatiseerde Veteranen aan het ontstaan was.

Dit gebaseerd op basis van uitspraken, tijdens gesprekken over deze kwestie met diverse Libanongangers.

Nu moet ik zeggen dat ik zelf “officieel” bestempeld als getraumatiseerd Libanon Veteraan al sinds ik dit stempel draag (2003) te maken heb gehad met openlijke en verholen opmerkingen van ‘Gezonde’ Veteranen die ofwel bagatelliserende opmerkingen maakten ofwel grove uitspraken deden m.b.t.  het getraumatiseerd teruggekomen zijn uit Libanon.

Ik heb dat immer als kwetsend ervaren, maar nooit zo laten merken, vooral wanneer ik in gezelschap van mede Veteranen verkeerde die mijn achtergrond niet kenden kwam dit onderwerp regelmatig aan de orde en werden er schampere opmerkingen gemaakt over PTSS en vaak in combinatie met het feit dat er een financiële vergoeding in de vorm van een militair invaliditeits pensioen wordt toegekend wanneer je na keuring “officieel” als PTSS ’er wordt bestempeld en je hiervoor, een door de Minister van Defensie ingestelde erkenning het draaginsignegewonden krijgt uitgereikt.

Dit Draaginsigne met opschrift ‘Vulneratus Nec Victus’ (gewond doch niet verslagen) is de equivalent van het Amerikaanse ‘Purple Heart’ een onderscheiding voor geestelijke of fysieke verwondingen opgelopen tijdens je uitzending en wordt door veel Amerikaanse Veteranen met trots gedragen.

Uiteraard en terecht merkt de journalist op dat na het horen van deze geluiden onder Libanon Veteranen er een mogelijke tweedeling gaat of is ontstaan, ik ben in het verleden ook benaderd door “Veteranen” die mij letterlijk de “handleiding” en tips vroegen tot het verkrijgen van een MIP (Militair Invaliditeits Pensioen), steevast sneed mij dit door de ziel ik vindt dit net zo erg als de “Veteranen” die schampere opmerkingen maken over PTSS en de daaraan verbonden al dan niet tijdelijke financiële vergoeding hiervoor ( je bent dan volgens een percentage arbeidsongeschikt bevonden).

Meerdere keren heb ik bij Defensie via de Keuringsarts van het USZO aangegeven dat ik werd benaderd door vermeende “Veteranen”met het verzoek om tips hoe een MIP te krijgen.

Meerdere malen heb ik mij geërgerd aan de uitlatingen van “Veteranen” die schampere opmerkingen maakte over het Draaginsigne Gewonden en het bijbehorende MIP.

Beide categorieën “Veteranen“ bestaan.

 

Tegen de categorie “tips zoekers” en “Fakers”, naar het verkrijgen van een Militair Invaliditeits pensioen, (lees geldelijk gewin) zou ik willen zeggen, schaam je.

En een tip van mij: tel je zegeningen dat je geen PTSS hebt overgehouden aan je eervolle uitzending naar Libanon.

 

Tegen de categorie “schampere opmerkingen makers” (lees respectlozen) zou ik willen zeggen, Schaam je.

En een tip van mij: tel je zegeningen dat je geen PTSS hebt overgehouden aan je eervolle uitzending naar Libanon.

 

Tot slot zou ik willen oproepen tot Kameraadschap onder alle Nederlandse Veteranen en nu door de actualiteit, in het bijzonder de Libanon Veteranen, laat ons elkaar niet uiteendrijven maar laat ons de verbinding en de Kameraadschap  vinden zoals we die tijdens onze uitzending in Zuid-Libanon ervaarden.

Wij kunnen en mogen zo niet in de publiciteit komen, zeker niet ter nagedachtenis aan en uit respect voor de nabestaanden van alle UNIFIL slachtoffers omgekomen in de “Service of Peace” en daarna, en in het bijzonder de Nederlandse UNIFIL slachtoffers.

 

“Lebanon, I remember every day and every moment, and I am proud to have served you”

 

Fijne Veteranendag ,

Chris laarhoven

Nieuwe Website Operationeel

“GOOOOOOOOODMORNINNG LEBANON VETERANS”

Oftewel in goed Nederlands goedemorgen Libanon Veteranen, ik zeg goedemorgen omdat het vandaag Veteranendag is en omdat onze nieuwe website op deze dag officieel operationeel is geworden.

Ik wil iedereen bedanken die aan de totstandkoming van de site en aan het opnieuw doen herleven van de Stichting “Weerzien met Libanon” hebben meegewerkt hartelijk bedanken, als ik in augustus terugkom van mijn “voorbereidings” reis uit Libanon (waarover later meer) zal ik weer wat flesjes “Hochar” père et fils voor jullie meenemen.

Groeten,

WML