Categorie: Libanon

 

BLOG UIT DE ‘KAREOLER’ 2013, BNMO MAGAZINE. 

 

Nadat we ons geïnstalleerd hadden op het terras van deze uitspanning en de ober in authentiek matrozen pak compleet met Kapiteins pet (zal hem later eens fotograferen) onze drankjes had gebracht, werden we opgeschrikt door twee dikke boemen vlak voor ons terras.

Nu schrik ik in dit land niet meer zo snel op van deze geluiden maar deze waren toch wel heel “close” . Met de camera die ik altijd onder handbereik heb sprong ik op en spoedde mij naar de plek van het onheil zo’n dertig meter voor ons terrasje.

Ik zag een tweetal duikers in het water en een aantal ‘medewerkers’ op het strand, ik bleef op gepaste afstand en schoot zonder al teveel op te vallen mijn plaatjes. Het water om de Duiker was bruin verkleurd door het omgewoelde zand van de bodem en hij was druk bezig samen met zijn helper de door de drukgolven gedode vissen te verzamelen. De mensen op de kant gaven luidkeels aanwijzingen waar zij de dode vissen ‘spotten’.

Na een tiental minuten ontstond er paniek, er werd wat heen en weer geschreeuwd en de duiker en zijn maatje haasten zich het water uit en de mensen op de kant renden een aangrenzend restaurantje in. De aanleiding voor deze paniek was het arriveren van een politie auto. De politieauto naderde langzaam en de twee agenten speurden vanuit de auto de omgeving af.

De ‘vogels’ waren gevlogen en een duiker verstopte zich achter een bouwwerk.

De politie naderde ons terrasje en draaiden het voertuig voor onze neus, ik kon het niet laten snel wat foto’s van hen te nemen. Foute boel………de agenten riepen mij vanuit het geopende portierraampje toe of ik hen gefotografeerd had. Ik ontkende heftig schuddend met mijn hoofd, er werd mij gevraagd de foto’s te tonen maar door ingrijpen van Mahmoud werd een en ander gesust.

Ik hoop dat de komende reizigers zich strikt aan de aanwijzingen houden van waar te fotograferen. Ik ben hier in de fout gegaan…. gelukkig zonder gevolgen maar voor hetzelfde geld staan we met de bus enkele uren aan de kant en dat is het minste.

Tot zo,

Chris Laarhoven

 

 

 

Vakantie tijd in Libanon.

De zomermaanden zijn de maanden dat er bij ons continu gasten uit Nederland zijn, dit is een gezellige tijd want dan trekken we er op uit om nog onontdekte plekken te bezoeken en om gezellig bij te kletsen onder het genot van spijs en drank.

Deze vakantie ben ik met mijn gasten Johan en Peter, de loop van de rivier de Litani gaan volgen en hebben er genoten van de werkelijk schitterende vergezichten en de betoverende natuur.

Wat wel opviel is dat er door de toenemende spanning in de regio een aantal dingen veranderd is , zo kon ik voorheen telefonisch toestemming om het Zuiden te bezoeken regelen, nu waren we een halve dag kwijt bij de inlichtingendienst en moest ieder afzonderlijk zijn paspoort overleggen met de nodige kopieen en pasfoto’s. Ook zijn er meer roadblocks waar gecontrolleerd wordt of je de benodigde toestemming hebt.

In gesprekken met de lokale bevolking bespeur ik dat men de toestroom van vluchtelingen uit Syrie zat is, de prijzen in de winkels stijgen en ze nemen baantjes van Libanezen in. Ook is men in de dorpen op alles voorbereid veel gezinnen investeren in wapens waarvan de prijs inmiddels verdrievoudigd is. Als klap op de vuurpijl werd ik met mijn gasten in een of ander oord klemgereden door twee voertuigen en werd op redelijk agressieve wijze gesommeerd de camera’s  af te geven welke nog niet geretourneerd zijn.

Tja Libanon een land vol tegenstellingen, prachtige natuur, gastvrije bevolking maar onder de oppervlakte broeit het. Niets is wat het lijkt.

Chris Laarhoven

 

 

 

 

Blog 15 mei 2013 Tyre,

Al de hele week belt Batul me of ik langs wil komen in Yatar, zij is al sinds het begin van de WML reizen 2005 onze contact persoon in Yatar.

Zoals ik al in een eerdere blog schreef heeft zij haar zoon Mohamad verloren  in de oorlog van 2006.

Dus ben ik vandaag met Mini (Hussein) in de auto gesprongen en op pad gegaan om haar te bezoeken. Zoals gewoonlijk werden we weer aller hartelijkst ontvangen, meteen begon ze op geheel Libanese wijze te vragen waarom ik niet met de groep thee ben komen drinken bij haar. Ik antwoorde omslachtig dat voordat we met de groep in Yatar aangekomen waren ik haar gebeld had, maar dat haar telefoon uitstond. Ook vertelde ik dat toen wij op weg gingen naar post 7-20 haar huis passeerden en wij nog getoeterd hadden.

Uiteindelijk kalmeerde ze een beetje en verontschuldigde zich dat ze er niet was op de dag dat wij Yatar bezochten.

Batul stond erop haar excuses aan de groep te maken….. dus bij deze…. en nog even een foto van haar.

Mensen als Batul zijn goud waard in het gebied, zij openen deuren en maken het makkelijker om in hun dorp toegang te krijgen. Zo heb ik tijdens de voorbereidingen gevraagd of zij bij de baas van de groepering die het in Yatar voor het zeggen heeft alvast onze komst wilde aankondigen. Dit maakte het uiteindelijk ook makkelijker om onder begeleiding 7-20 te bereiken. een “Primeur”

Terwijl ik nog bezig ben met het afwikkelen van de Mei reis hier… en er nog wat evaluaties op mijn programma staan o.a. met de DEFAT , zijn Hans en ik alweer bezig met de voorbereidingen voor de nieuwe reis.

Deze reis zal in Oktober dit jaar plaatsvinden van 18 tot 26 Oktober.

Ps. Er moet ook nog een datum voor de terugkom Reünie worden geprikt.

Een video weergave van ons bezoek aan Yatar in 2018, met een geweldig ontvangst.

Tot zo,

 

Chris laarhoven

 

 

EEN WONDER!

Even iets anders…..er is iets bijzonders gebeurd, wat heet bijzonder…..een waar “Mirakel” is het.

Al een tijdje is onze wasmachine defect hij pompt na het centrifugeren het water niet meer af en daar ik de afgelopen twee weken geen tijd had me hierin te verdiepen daar de groep veteranen hier was moest Fatima de was noodgedwongen bij haar moeder doen.

In dit soort gevallen is het handig wanneer je schoonmoeder naast je woont …maar dan ook uitsluitend in dit geval!

Enfin de groep weer terug in Nederland en ik aan de slag met het “Machien” alle programma’s gedraaid en ik met een stoel voor het “Machien” turend naar de draaiende trommel.

Toen schoot me te binnen dat het zeefje misschien verstopt kon zijn dus… op de knieën en met mijn hele messen set geprobeerd het zeefje los te krijgen. Uiteindelijk is het me met het tomatenmesje gelukt.

Nou jullie begrijpen het al een “Tsunami” van water vermengd met steentjes, tandenstokers, kleingeld en zelfs een doos met een vraagteken kwam voorbij, het leek wel “am Laufenden band”.

Na een en ander opgekuist te hebben, dacht ik dat het euvel wel verholpen zou zijn, maar niets bleek minder waar.

Nu kwam ik op een punt waar ik al bang voor was, er moest een “vakman” bijkomen, door de ervaringen van de afgelopen jaren blijkt deze “vakman” vaak een “mannetje”  die zich altijd vriendelijk lachend aandient en steevast maar een stuks gereedschap bij zich heeft…..meestal een schroevendraaier. Vaak keert dit “mannetje” onverrichterzake naar huis met de mededeling Bukra (morgen) Inshala (Als Allah wil) terug te keren om de klus te klaren. Uit ervaring meen ik aan te mogen nemen dat Allah dit vaak niet wilde.

Ik pak zwetend de telefoon en voel me al ietwat opgefokt als ik het nummer van de door een vriend aangeraden “Vakmannetje” bel, Ik neem me voor om hem kordaat te melden dat hij meer dan de gebruikelijke schroevendraaier mee moet nemen….maar aan de andere kant van de lijn meldt een vriendelijke man dat hij in de buurt is en zo kan langskomen…..ik stamel nog iets van Sukran (bedankt).

En Non de Pie wat blijkt na 10 minuten staat er een breed lachende VAKMAN voor de deur met warempel………. een volle GEREEDSCHAPSKIST.

Nou jullie begrijpen wel hoe ik me voelde. Ik heb meteen mijn Camera gepakt en de man vereeuwigd terwijl  hij van het “Machien” weer een Wasmachine maakte.

Zo tot later, ik ga even een wasje draaien.

Chris Laarhoven

 

Hoe het allemaal begon.

Na mijn allereerste terugkeer voor de documentaire (zomer special) van Heilig Vuur in mei 2003 begon mede ingegeven door de productie medewerkers van dit programma het idee te groeien om terugkeerreizen te gaan organiseren naar ons voormalige inzetgebied in Zuid Libanon.

Na een geweldige voorbereidingsreis begin november 2004 met een passende dramatische laatste nacht in Saïda, waar ‘de pleuris’ uitbrak in het Palestijnse kamp na het overlijden van Yasser Arafat. (Karma?) Het duurde echter nog tot 2005 voor wij de eerste reizen gingen maken. Samen met Roy die het eerste logo voor WML ontwikkelde begonnen we met organiseren.

Het was pionieren, het heeft ons veel tijd gekost om de juiste personen in het gebied te kunnen spreken en het koste nog meer tijd om het vertrouwen te winnen en hen uit te leggen wat we kwamen doen en waarom. Het is de basis van ons uitgebreide netwerk geworden.

Na een advertentie in de Checkpoint kwamen de eerste aanmeldingen per post binnen, goed voor de eerste 2 reizen. Er volgden nog 13 officiële reizen.

Na een uitgebreide voorbereidingsbijeenkomst met de deelnemers in de ‘Van Lanschotzaal’ bij het Vi in Doorn ging het avontuur beginnen.

Tot Later!